فقط میخواهیم وقتی به تماشای بازی تیممان میرویم عشق کنیم،لذت ببریم...

یادداشت ورزشی: امیر اسلامی

آن سالها،ورزشگاهی بود به نام باغشمال،

و دو تیم که بقول معصومی گزارشگر آن زمان،تراکتورسازان و ماشین سازان،
آن سالها رنگ سبز و قرمز خیلی باهم تفاوت داشتند،

آن سالها همه چیز فرق میکرد،

جابّار لیدر ماشین بود و آ یوسوف چوبان لیدر تیرختور،
خوب لیدر که اینها باشند طرفدار هم مرامش مشخص است،
طرفداران سالخورده ی مجله ی کیهان ورزشی بدست که بعدها روزنامه ی ابرار ورزشی میخواندند،چند ساعت قبل از بازی مغازه ها را میبستند و با یک قالی ۲*۱ و با فلاسک چای و تخمه ی تهیه شده از تواضع منتظر شروع بازی میشدند،
و طرفداران کم سن و سال که احترام سرشان میشد،
حتی وقتی میخواستیم تیم را تشویق کنیم با نگاهمان از آنها اجازه میگرفتیم،
چشم غره که میرفتند میفهمیدیم باید ساکت شویم،
طرفدار هیچوقت از تیم مقابل انتظار شل بازی کردن را نداشت،چون باشرف تربیت شده بود،
طرفدار هیچوقت تیمش در کورس قهرمانی نبود ولی به مربی حریف بخاطر محکم بازی کردن فحش نمیداد،

فوتبال تبریز را چه شده است؟
بچه تماشاگری که فکر میکند با پوشیدن پیراهن تراکتور خریداری شده از پاساژ بهارستان صاحب تیم شده و میتواند برای تیم تعیین تکلیف کند و به پیرمردی که ساکت نشسته بگوید:
“اگر قرار بود ساکت بنشینی چرا به ورزشگاه می آیی،بازی بعد را از تلویزیون نگاه کن”

هواداران فوتبال تبریز را چه شده است؟
به مربی حریف فحش میدهند که چرا در مقابل ما محکم بازی میکنی؟

هواداران فوتبال تبریز را چه شده است ؟
که نوچه ی لیدر شدن را برای خود افتخار میداند،لیدری که تماشاگر را برای فحش دسته جمعی تحریک میکند

شما را بخدا یا زمان را به عقب برگردانید،یا تیم مارا یک تیم متوسط و معمولی بکنید تا هواداران قدیمی به ورزشگاه برگردند،ما نه قهرمانی میخواهیم نه آسیا،
فقط میخواهیم وقتی به تماشای بازی تیممان میرویم عشق کنیم،لذت ببریم،
ما نمیخواهیم برای تبی آنی،تبانی بکنیم،…..